{24} "J jako Justin"

Alex's POV

Otworzyłam niechętnie swoje oczy, pod którymi nadal krążył sen zeszłej nocy. Wolną ręką starałam się wyczuć Justina leżącego, bądź śpiącego wciąż obok mnie, ale nie było nikogo. Błądziłam swoją dłonią po omacku, napotkawszy jedynie puste miejsce.

Zakryłam górę swojego ciała kołdrą, po czym rozejrzałam się po pokoju, chcąc dowiedzieć się czy Justin nadal tu przebywa. Kiedy nie odpowiedział na moje wołanie, doszłam do wniosku, że nie ma go w moim pobliżu.

Zmrużyłam oczy, nie wiedząc dokąd mógłby wyjść. Spojrzałam na zegarek stojący po lewej stronie łóżka od mojej strony. Czerwone, laserowe cyferki wskazywały 10:01. Cóż, chociaż mogę powiedzieć, że w jakimś stopniu jestem wyspana.

Kątem oka zauważyłam, że w miejscu, gdzie Justin zawsze wiesza kurtkę, także jest wolne miejsce. Oznacza to więc, że nie ma go nawet w domu. Starałam sobie przypomnieć czy wczorajszego wieczoru wspominał o tym, że ma coś do załatwienia z rana, ale nic takiego nie miało miejsca.

Wygramoliłam się z łóżka, ciągnąc za sobą kołdrę, którą zgubiłam przed drzwiami łazienki. Odkręciłam kran, po czym oblałam swoją twarz zimną wodą, chcąc wybudzić się całkowicie. Justin musiał wyjść niedługo przed tym jak wstałam, wciąż mogłam wyczuć zapach jego perfum unoszący się w pomieszczeniu.

Kiedy skończyłam już swoją poranną toaletę, zdecydowałam nie pokazywać się na dole w piżamie i założyć jakieś ciuchy. Czy mam coś odpowiedniego na dzisiejszy dzień? 24 grudnia to z jeden z nielicznych dni w przeciągu roku, który jest w stanie wywołać uśmiech na mojej twarzy.

Ukucnęłam przed walizką, z której nie miałam czasu (a raczej nie chciało mi się) wypakować swoich rzeczy, odkąd Justin odebrał mnie ze stacji mówiąc, że nie miał na myśli tego, co powiedział i te wszystkie sprawy.

Westchnęłam, kiedy zdałam sobie sprawę, że nie mam faktycznie zbyt wielkiego wyboru co do mojego stroju na dzisiaj. Po dłuższym namyśle postawiłam na czarne spodnie wpołączeniu z jasnym sweterkiem z czarnymi wstawkami na łokciach, o którego istnieniu zapomniałam przez cały pobyt tutaj.

Wstałam ze swoich kolan, kiedy wybrałam ubrania, po czym na nowo weszłam do łazienki w celu przebrania się. Umyłam swoje zęby, a włosy związałam w wysoką kitkę, przez co moje włosy śmiesznie latały na boki, kiedy szłam tanecznym krokiem wzdłuż pokoju.

Otworzyłam cicho drzwi od sypialni, wychylając jedynie głowę, aby sprawdzić czy ktokolwiek jest domu. Na moich ustach pojawił się delikatny uśmiech, kiedy usłyszałam na dole krzątającego się Fredo, który starał się śpiewać piosenkę, która akurat leciała w radio. Znałam ją doskonale.

I got a pocket, got pucket of sunshine

I got a love and I know that it's all mine, oh ooh, oh

Do what you want, but you're never gonna break me 

Sticks and stones are never gonna shake me, oh ooh oh 

Take me away

A secret place

A sweet escape

Take me away

Take me away

To better days 

Take me away

A hiding place*

Zaśmiałam się na zdolności wokalne chłopaka i z większym uśmiechem niż chwilę wcześniej, postanowiłam zejść i sprawdzić co robi, oprócz śpiewania na cały dom.

- Wow, myślałam, że w taki dzień jak dzisiaj to jednak puszczą jakieś świąteczny piosenki - Zaśmiałam się, a chłopak lekko podskoczył.

- Alex, do cholery! - Wrzasnął, łapiąc się za serce. - Chcesz żebym zszedł na zawał w Wigilię?

Przewróciłam oczami.

- Gdzie Justin? - Zignorowałam jego pytanie, po czym chwyciłam jabłko leżące na blacie w stercie innych rzeczy. - Widzę, że ktoś był na zakupach.

- Justin pojawia się dzisiaj w tym domu i znika - Zaśmiał się, po czym tak samo jak ja chwycił jabłko, uprzednio wycierając je końcem swojego podkoszulka.

- Świąteczne zakupy? - Jęknęłam z przyjemności, kiedy ugryzłam soczysty owoc. Od zawsze je uwielbiałam, tak samo jak truskawki.

- Lepiej późno niż wcale, nie? - Uniósł brew, po czym pokierował się w stronę salonu, więc zrobiłam to samo. - Czegoś brakuje mi w tej choince.

Ustałam obok niego i zaczęłam ilustrować świąteczne drzewko. Nie było ono duże, ale mimo wszystko ja i Fredo mieliśmy poprzedniego dnia problem z zawieszeniem gwiazdy na jego czubku.

- Według mnie wygląda dobrze - Mruknęłam, biorąc kolejnego gryza.

- Jesz jak świnia - Zaśmiał się, po czym tak samo jak ja ugryzł owoc.

- I kto to mówi - Szturchnęłam jego ramię, kiedy w tym samym czasie otworzyły się drzwi, ukazujące Justina z pełnymi torbami zakupów.

W dalszym ciągu zastanawiałam się skąd bierze pieniądze na to wszystko, ale nie miałam odwagi spytać. Wiem jaka byłaby jego odpowiedź, kazałby mi nie interesować się jego sprawami, a ja jedynie poczułabym się urażona. Ale teraz powinno być inaczej.

Nadal miałam pewne wątpliwości co do tego czy faktycznie mnie kochał, czy nie. Gdybym z niego tego nie wyciągnęła, prawdopodobnie nigdy by mi tego nie powiedział. W sumie pewnie gdybym pierwsza nie przyznała się do swoich uczuć, on zapewne nadal nie pokrzepiłby się, aby wyznać mi to jako pierwszy.

- Dzień dobry, Alex - Uśmiechnął się, kiedy poszedł do kuchni zanieść zakupy. - Dawno wstałaś?

- Parę minut temu - Mruknęłam. - Czemu mnie nie obudziłeś?

- A po co miałaś wstawać tak rano? - Odetchnął, po czym zaczął wypakowywać torby.

- Mogłabym ci na przykład pomóc - Wskazałam brodą na siatki. - Nie musiałbyś tyle dźwigać.

- Daj spokój - Zaśmiał się. - Po drugie czuję się pewniej, kiedy jesteś całe dnie w domu.

- To mnie zaczyna cholernie nudzić - Przewróciłam oczami, podchodząc bliżej niego. - Rozumiem spędzić w nim dzień, ale nie trzy dni pod rząd. Głowa zaczyna mnie boleć.

- To otwórz okno - Zażartował, a ja jedynie przewróciłam oczami. - Nie masz co narzekać, na dworze jest zajebiście zimno, na twoim miejscu wolałbym posiedzieć w domu.

- Możemy się zamienić - Mruknęłam, nalewając sobie szklankę soku pomarańczowego.

- Co cię dzisiaj ugryzło? - Spytał, opierając dłonie na swoich biodrach. - Nic ci nie pasuje.

- Zdaje ci się - Przyjęłam łagodniejszy wyraz twarzy. - To źle, że chciałam ci pomóc?

- Nie - Podszedł bliżej i objął mnie ramionami. - Ale z twoją posturą wątpię, abyś była w stanie mi pomóc.

- Jesteś głupi, wiesz? - Szturchnęłam go, a on jedynie uśmiechnął się.

- Mimo wszystko wczoraj powiedziałaś, że kochasz tego głupka.

- Wiem - Uśmiechnęłam się, na co chłopak puścił mi oczko.

Podparłam się dłońmi o blat, po czym lekko podskoczyłam i usiadłam na chłodnej powierzchni. Z udawanym zainteresowaniem przyglądałam się temu, jak Justin po kolei wypakowuje zakupy.

- Masz zamiar się jedynie na mnie gapić? - Spytał, gdy w tym samym czasie otwierał lodówkę.

- Nie chciałeś mojej pomocy - Wzruszyłam ramionami, machając przy tym samym nogami tak, że moje pięty odbijały się o szafkę.

Justin pokręcił głową, po czym wypakował ostatnie już rzeczy i skupił całą uwagę na mnie. Uśmiechnęłam się do niego, kiedy położył dłonie po bokach moich ud, a swoje oczy wlepił we mnie.

- Jest mi trochę głupio, Justin  - Zaczęłam, na co zmarszczył brwi. - Nie mam dla ciebie ani Fredo żadnego prezentu.

- Nie pamiętasz? - Uniósł mój podbródek, aby złożyć na moich ustach pocałunek.

- Nie - odpowiedziałam szczerze.

- Ty jesteś moim prezentem, twój powrót do mnie był najlepszym prezentem jaki kiedykolwiek mogłem dostać. Kocham cię, a ty kochasz mnie. Czego mam chcieć więcej?

- Jesteś takim beznadziejnym romantykiem - Zaśmiałam się, przyciągając go za koszulkę bliżej siebie. - Ale to nie zmienia faktu, że czuję się niezręcznie.

- A ty? - Powiedział, kładąc dłonie na moich udach.

- Co ja? - Spytałam.

- Jest coś, co chciałabyś ode mnie dostać na te święta? - Uśmiechnął się. - Oczywiście nie licząc tego, co kupiłem dla ciebie już jakiś czas temu.

Rozszerzyłam swoje usta czując jeszcze większe uczucie wstydu, że on ma coś dla mnie, a ja nie mam dla niego nic. Z drugiej strony nie miałam nawet okazji, aby mu coś kupić. Nie pozwala wychodzić mi z domu, a do tego nie mam żadnych oszczędności, a upominek za jego pieniądze nie byłby prezentem. - Justin - Westchnęłam. - Nie chcę od ciebie jakiegokolwiek prezentu. Nie zasłużyłam, a po drugie nie chcę żebyś wydawał na mnie swoje pieniądze.

- A ja zasłużyłem? - Zachichotał. - Możesz nie chcieć, ale i tak to dostaniesz. Pytam tylko czy jest coś, o co chcesz poprosić mnie osobiście.

Przygryzłam wargę, kiedy wpadłam na pomysł.

- Właściwie to chciałabym cię o coś poprosić.

- Słucham? - Powiedział, nie spuszczając ze mnie wzroku.

- Chcę zadzwonić do mamy.

Justin wypuścił głośno powietrze, po czym zabrał ze mnie swoje dłonie, umieszczając je na swoim karku, krążąc po kuchni. Widziałam po nim, że dużo kosztuje go odpowiedź.

- Jest coś o czym muszę ci powiedzieć - Odezwał się po chwili, unikając kontaktu z moimi oczami.

- Po twoim zachowaniu wnioskuję, że nic miłego dla mnie, mam rację? - Mruknęłam, zsuwając się z blatu i oplatając swoje ramiona.

- Niekoniecznie - Uśmiechnął się blado, na co posłałam mu pytające spojrzenie. - Byłem wczoraj na cmentarzu.

- I to jest ta wiadomość? - Pokręciłam głową, na co przewrócił oczami.

- Nie, kurwa - Warknął. - Czemu ty mi nigdy nie dasz dokończyć tylko ucinasz w połowie zdania?

- Przepraszam - Uniosłam ręce w geście obronnym. - Kontynuuj.

- Ale musisz mi obiecać, że nie będziesz zła czy coś w tym stylu - Mruknął, posyłając m niepewne spojrzenie.

- Nie mogę ci tego obiecać. Po prostu to powiedz, Justin.

Westchnął, po czym w końcu skierował swoją całą uwagę na mnie. Podszedł i ujął moją twarz w dłonie, po czym kciukiem potarł po moim policzku.

- Kocham cię, Russo - Mruknął, zbliżając się do mnie. - I naprawdę nie chcę, abyś mnie kiedykolwiek zostawiła.

- Skoro już zacząłeś, to kontynuuj - Powiedziałam oschle, na co zmrużył delikatnie oczy. - Spotkałeś się z Paulą?

- Co? - Zaśmiał się. - Nie. Skąd ten idiotyczny pomysł?

- Nic innego nie przychodzi mi na myśl.

- Ona nie ma z tym nic wspólnego - Westchnął.

- Więc wyduś to z siebie.

- Widziałem się tam z twoją mamą.

Przysięgam, że w tym momencie poczułam jak moja szczęka opada, a oczy wytrzeszczają się do granic możliwości.

- Żartujesz sobie teraz ze mnie, prawda? - Mój oddech stał się nierówny i nie wiem czy to z nerwów czy z nadmiaru emocji. - Moja mama była w Stratford? Po co?

- Była z moim tatą - Splunął, jak gdyby nie chciał wchodzić na temat swojego ojca. - Nie wiedziałem nawet, że tam będą. Zaskoczyli mnie, poważnie. A potem ta cała chora sytuacja...

- Jaka chora sytuacja? - Przerwałam mu, czując zaciekawienie.

- Twój brat jest strasznie do ciebie podobny - Zmienił temat, powodując u mnie przewrócenie oczami. - Tommy się nazywa, mam rację? 

- Tak, Justin. Mój brat nazywa się Tommy, ale nadal nie wiem o jaką chorą sytuację ci chodzi.

- Tak jak mówiłem. Byłem u babci i miałem się zbierać, kiedy usłyszałem kroki i zobaczyłem go z twoją mamą i bratem. Wiesz jak się zachował? - Prychnął, po czym kontynuował. - Kazał mi odejść od Tommy'ego, gdy do niego podszedłem, potem nazwał mnie swoją życiową pomyłką, a ja go nawet nie obraziłem w żaden sposób.

- M-moja mama coś mówiła? - Jęknęłam, czując suchość w gardle na samą świadomość, że moja rodzina była w Stratford zupełnie nieświadoma tego, że jestem tu i ja.

- Nie, ona nie odezwała się nawet słowem. Chyba nawet nie wiedziała, że jestem synek jej męża.

Stałam z otwartą buzią nie wiedząc co mam mu powiedzieć. Moja mama i brat byli niedaleko mnie, a ja nie miałam żadnej szansy na spotkanie ich. Poczułam dziwnie ukłucie w sercu, kiedy na nowo przypomniało mi się, że spędzę tegoroczne święta z dala od najbliższych.

- Przykro mi z powodu twojego taty - Uśmiechnęłam się lekko, chcąc, aby wiedział, że jestem tu dla niego i będę go wspierać mimo wszystko. - Powinnam być na ciebie wściekła, że odciąłeś mnie od rodziny, ale nie potrafię, przepraszam - Mruknęłam w jego ramię, kiedy zamknął mnie w uścisku. Poczułam jak jego ciepła dłoń masuje moje plecy, wysyłając tym samym przyjemne uczucie wzdłuż mojego kręgosłupa.

- Jesteś najlepsza, mówił ci to ktoś? - Wychrypiał w kierunku mojego ucha, powodując u mnie dreszcze.

- Jesteś pierwszym - Zaśmiałam się, zakładając kosmyk włosów za swoje ucho. - Więc... mogłabym zadzwonić?

- Wiesz ile mnie to kosztuje - Mruknął, czując niepewność. - Znowu będę musiał zmienić numer telefonu.

- Chcesz mnie uszczęśliwić, czyż nie? - Posłałam mu jeden z najszczerszych uśmiechów. - Wiem, że chcesz.

Przybliżyłam się do niego, po czym ustałam na swoje palce, aby być z nim na jednej wysokości i złożyłam krótki pocałunek na jego ustach.

- Mmm - Jęknął, kiedy oderwaliśmy się od siebie. - Wiesz jak mnie podejść.

Przybiłam swoje w myślach piątkę, kiedy Justin zastrzegł swój numer i wręczył mi swoją komórkę.

- Pamiętaj - Uprzedził mnie. - Rozmowa trwa maksymalnie trzydzieści sekund, nie mówisz gdzie jesteś, tylko informujesz, że wszystko z tobą dobrze.

- Nie robię tego pierwszy raz - Opowiedziałam oschle, wystukując numer na telefon domowy.

Justin ustał zaraz obok mnie, nerwowo obgryzając skórki przy swoich paznokciach. Posłałam mu spojrzenie mówiące, że to obrzydliwe, a on jedynie wzruszył ramionami. Przewróciłam oczami na jego dziecinne zachowanie, po czym przyłożyłam telefon do ucha, oczekując krótkiej rozmowy ze swoją rodzicielką.

- Słucham? - Odezwał się głos mojej matki po drugiej stronie, powodując przyspieszenie mojego serca.

- Mamo! - Powiedziałam zbyt głośno, na co Justin spojrzał na mnie złowrogo. Wystawiłam język w jego stronę, kontynuując rozmowę. - Mamo, cześć!

- Alex? - Głos mojej matki był niepewny. - Alex córeczko, czy to ty?

- Tak mamo - Odpowiedziałam entuzjastycznie. - Dzwonię tylko powiedzieć, że wszytko ze mną dobrze i żebyś się nie martwiła. Jestem cała i zdrowa, naprawdę nic mi nie jest. Ucałuj ode mnie Tommy'ego i wesołych świąt!

- Boże skarbie, gdzie ty jesteś? - Jej głos załamał się, powodując u mnie dziwne uczucie. - Alex, czy ja cię kiedykolwiek zobaczę?

- Tak mamo, na pewno jeszcze kiedyś się zobaczymy. Teraz niech zostanie jak jest. Pamiętaj, że mam się dobrze i nie musisz się o mnie martwić. Kocham cię, cześć!

Nacisnęłam czerwoną słuchawkę na telefonie chłopaka i oddałam mu jego własność. Spojrzał na mnie wzrokiem, z którego nic nie byłam w stanie wyczytać, po czym wyjął kartę ze swojej komórki i przełamał ją na pół.

- Przez ciebie zbankrutuję na tych kartach - Powiedział dość dziwnym tonem głosu.

- Jestem pewna, że ta głupia karta kosztuje cię mniej niż mnie kosztują święta bez rodziny - Odpowiedziałam podobnym tonem do niego, po czym wyminęłam go, kierując się na górę.

- Jesteś taka dziecinna - Mruknął, kiedy złapał za mój nadgarstek przez co odwróciłam się. - Musisz się o wszystko obrażać jak pięcioletnie dziecko?

- Twój głupi żart był nie na miejscu, a ty dobrze o tym wiesz. Na pewno zdajesz sobie sprawę z tego jak ciężko jest mi chodzić z przyklejonym uśmiechem do twarzy, kiedy od środka wszystko mnie wykańcza, bo jestem z dala od swojej rodziny!

- Ja też jestem od niej kurwa z daleka! - Krzyknął, przez co wzdrygnęłam się lekko. - Ja jej nawet nie mam! Mój ojciec nie przyznaje się do mnie, moja matka wyrzuciła mnie z domu, a kobieta, która wychowywała mnie przez tyle lat i dawała dach nad głową leży od roku pod ziemią. Myślisz, że mi jest w tym wszystkim łatwo? Postaw się na moim miejscu, Alex.

- Dobrze, przepraszam! - Wyrzuciłam ręce w powietrze. - Ale to nie jest z mojej winy, a moja rozłąka z rodziną jest jednak przez ciebie! Widzisz jakąkolwiek różnicę?

- Nie możesz się kurwa zamknąć chociaż na chwilę? - Jego głos wydawał się być coraz bardziej zdenerwowany.

- Bo co? Uniesiesz na mnie rękę jak kiedyś? - Prychnęłam, na co zacisnął zęby. - Tak też myślałam.

Nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź z jego strony, ruszyłam przed siebie czując jego wzrok na sobie. Weszłam do pokoju trzaskając za sobą drzwiami tylko po to, aby za chwilę ustał w nich Justin.

- Czy możesz dać mi chociaż chwilę spokoju? - Spytałam z ironią w głosie. - Jesteś dzisiaj jakiś popieprzony, brzydzę się tobą.

- Udawałaś miłą tylko po to, aby zadzwonić do swojej matki, huh? - Na jego ustach pojawił się niepewny uśmiech. - Teraz kiedy ci ulżyło możesz traktować mnie jak szmatę, mam rację?

Nie, Justin, nie masz! - Warknęłam. - Dobrze wiesz jakie są moje uczucia względem ciebie, więc nie staraj się wejść mi na ambicję. Po prostu zachowujesz się jak jakiś dupek dzisiaj, a to strasznie męczące.

- Dobrze, może i masz rację. Przepraszam, nie powinien tak na ciebie naskakiwać o byle gówno. Chodź tutaj - Powiedział szczerze, wystawiając ręce w moim kierunku. 

Westchnęłam dość głośno, na co zaśmiał się lekko, ale mimo wszystko zbliżyłam się do niego, chcąc owinąć swoje ramiona wokół jego tułowia. 

- Przepraszam raz jeszcze - Wychrypiał w moje włosy. - Za wszystko co się dzisiaj niemiłego zdarzyło. Przepraszam.

- Już dobrze - Uśmiechnęłam się blado. - Przywykłam co do twojej bipolarności. 

***

Dochodziła godzina osiemnasta, co oznaczało, że mamy parę minut zanim zacznie się oficjalnie Wigilia. Obecnie byłam sama w domu z Justinem, Fredo wszedł jakiś czasu temu do pokoju Justina oznajmiając, że ma sprawę niecierpiącą zwłoki do załatwienia na mieście i musi wyjść. Spytałam go czy to coś poważnego, na co posłał mi swój szczery uśmiech i kazał się nie martwić. Tak też zrobiłam. Po naszej dzisiejszej małej kłótni, szatyn i ja postanowiliśmy resztę dnia spędzić w jak najmilszy sposób. Zła strona Justina odeszła chwilowo w niepamięć i skłamałabym mówić, że nie jest teraz mi lepiej. Zdecydowanie wolę go jako miłego chłopaka, który czasami wydaje się być zbyt banalnie romantyczny niż takiego, który unosi głos i nigdy nie wiesz do czego jest w stanie się posunąć. Fakt faktem, od dłuższego czasu Justin panował nad swoimi emocjami, nie licząc krzyków jak dzisiejszego dnia. Wolałam jego podniesiony ton niż ręce na swoim ciele. Kropka.

- Alex - Justin wyrwał mnie z mojego pół-snu. - Kiedy ty masz urodziny? 

Leżeliśmy na jego łóżku, kiedy chłopak podparł się na swoim łokciu i spojrzał na mnie wyczekująco. - Mam na myśli to, że powinnaś skończyć osiemnaste urodziny, a jest prawie koniec grudnia, więc? 

- Miałam już urodziny - Odpowiedziałam szczerze. Justin zmrużył oczy.

- Co? - Jego głos był zdziwiony. - Kiedy je niby miałaś?

- W październiku, dokładniej ósmego. A czemu się to obchodzi?

- Miałaś urodziny ponad dwa miesiące temu, a nawet mi o tym nie powiedziałaś? - Podniósł się i usiadł na krańcu łóżka, więc zrobiłam to samo, jedynie, że ja siedziałam po turecku, a jego nogi zwisały błogo z łóżka. 

- Wiesz... - Zaczęłam, ściskając usta w cienką linię. - Nie żyliśmy wtedy ze sobą w zbyt dobrych stosunkach, więc uznałam to za zbędne. 

- Olałaś swoje osiemnaste urodziny? Serio? - Westchnął, kręcąc głową z niedowierzaniem. - Jak mogłaś?

-Nie jestem już małym dzieckiem, nie czuję potrzeby świętowania ich z roku na rok. Do tego jestem teraz coraz starsza i nie bawi mnie już jakoś ta cała impreza z okazji urodzin. Dzień jak dzień. 

- To nie jest zwykły dzień, powinno się go świętować.

- A ty kiedy masz urodziny? - Spytałam.

- Pierwszego marca - Westchnął. - Skończę dwadzieścia lat, Boże - Podrapał się po karku.

- Martwi cię to? 

- Po prostu jestem już taki stary - Zaśmiałam się na jego dobór słów.

- Dwadzieścia lat i stary? Justin, co ty mówisz za głupoty. To najlepszy wiek. 

- Może dla ciebie, to już nie to samo, gdy masz piętnaście lat. Teraz muszę się martwić sam o siebie, z resztą jak przez całe życie, ale muszę też w sumie zacząć rozglądać się za jakąś pracą.

- Mogę się o coś zapytać? - Przygryzłam wargę, kiedy skinął głową. - Jak nie chcesz odpowiadać to nie, ale skąd ty masz pieniądze? Mam na myśli to, że nie pracujesz, a wiecznie cię na wszystko stać. Te zakupy kiedyś dla mnie, wizyta u fryzjera i teraz te prezenty... 

- Nie martw się - Puścił mi oczko. - Na pewno są to szczerze zarobione pieniądze, jeśli można to tak w ogóle nazwać.

- Co masz na myśli? - Spytałam, nie wiedząc o czym mówi.

- Moja babcia miała jeszcze jeden dom w innym miasteczku tu w Kanadzie i przepisała go na mnie. Po jej śmierci stwierdziłem, że nie ma sensu go mieć, więc zwyczajnie go sprzedałem. Dom był dość duży i nieźle wyposażony, więc zebrałem za niego niezłą sumkę.

Widziałam błysk w jego oku, kiedy mówił na temat tego, ile udało mu się zarobić na sprzedaży. W duchu ucieszyłam się, bo z początku obawiałam się tego, że pieniądze są zarabiane w sposób nielegalny. 

- To dobrze - uśmiechnęłam się, zmieniając pozycję i siadając na niego okrakiem. 

Justin wydawał się zaskoczony moich posunięciem, ale po chwili uśmiechnął się i przytulił moje ciało do swojego. 

- Zastanawiałeś się kiedyś jakby to było gdybyśmy poznali się w inny sposób? - Spytałam, na co posłał mi pytające spojrzenie.

- Inny czyli jaki?

- No gdybyśmy poznali się jakoś inaczej. Na mieście, w sklepie, w klubie... ale nie w taki sposób w jaki się serio poznaliśmy. 

- Nie, a czemu pytasz? - Moje pytanie zdziwiło go. 

- Bo ja czasami sobie myślę jakby to było, gdybym mogła iść z tobą za rękę ulicami mojego miasta jak normalna para. 

- Serio? - Zachichotał.

- A ty byś tak nie chciał? Móc pokazać się bez jakiegokolwiek stresu? Chciałabym pochwalić się tobą moim znajomym, moja mama też by cię polubiła.

- Ale mój ala twój tata nie popierałby tego związku, dobrze o tym wiesz.

- Domyślam się, ale wtedy moglibyśmy nie wiem, ukrywać nas związek? To by nadało mu odrobinę szaleństwa, nie uważasz?

- Alex, dobrze się czujesz? - Wyśmiał mnie, powodując u mnie rumieńce.

- Och przepraszam, że staram się myśleć romantycznie o naszym związku - Udałam obrażoną.

- Związku? - Uniósł pytająco brew, na co zadrżałam. - O jakim związku ty mówisz?

- No o naszym? - Odpowiedziałam nieśmiało. - Powiedziałeś, że mnie kochasz, więc chyba jesteśmy w związku... czy nie jesteśmy? 

- To, że cię kocham, nie oznacza, że będziemy razem. 

Zeszłam z jego kolan. Słowa, które wypowiedział zadziałały na mnie jak kubeł zimnej woli.

- R-rozumiem - Wyjąkałam, czując jak mój język zaczyna się plątać. - Po prostu źle to wszystko odebrałam, przepraszam. 

Justin popatrzył na mnie jak na głupią, po czym wybuchł donośnym śmiechem. Zmarszczyłam brwi, nie wiedząc co mam myśleć o całej sytuacji, które miała miejsce przed chwilą.

- Co cię tak śmieszy? - Warknęłam, krzyżując ramiona. 

- Ty - Wytarł łzę z pod oka i ruszył w moim kierunku. - T-twoja mina... - Chichotał w dalszym ciągu. - Ty we wszystko wierzysz, poważnie. 

- Teraz to już nic nie rozumiem - Pokręciłam głową, na co on ponownie zaśmiał się. 

- Kocham cię, ile razy mam ci to powtarzać? Jak się kogoś kocha, to jest się z tym kimś w związku i troszczy się o niego bardziej, niż o siebie samego. Ty jesteś takim kimś dla mnie, jestem moim małym oczkiem w głowie. 

***

Jedyną rzeczą, która najbardziej stresuje mnie podczas Wigilii jest dzielenie się opłatkiem i składanie życzeń drugiej osobie. Nigdy nie wiem czego mam jej życzyć, a życzenia nieszczere, nie są życzeniami. Dlatego w duchu dziękuję, że w domu Justina nie ma takiej tradycji jaka jest u mnie i mogliśmy zacząć świętowanie bez tego problemu. Oczywiście nie obyło się bez jakichkolwiek ciepłych słów, ale powiedzieliśmy to ogólnie, nie musząc zmuszać się do składania indywidualnych życzeń. Siedzimy obecnie przy stole, który pokryty jest najróżniejszymi daniami. Okazało się, że nagły wypad Fredo do miasto był powiązany z jedzeniem, którego chłopacy, ani ja nie bylibyśmy w stanie przygotować na wszystkie trzy dni świąt. Dlatego też przyjaciel Justina zamówił wybrane wigilijne dania i musiał zwyczajnie po nie jechać. Wątpię, aby to był jedyny powód jego nagłego zerwania się, ale wolę nie wnikać, bo szczerze mówiąc nie jest to moja sprawa. Atmosfera między naszą trójką jest przyjemna, żartujemy, opowiadamy sobie zabawne historie, a Justin przez cały wieczór obejmuje mnie ręką w pasie, chociaż czasami nalegam, aby użył drugiej ręki do jedzenia. On jest mówi mi, że jest mu wygodnie, a nawet gdyby tak nie było woli mieć pewność, że jestem obok niego. To naprawdę miłe z jego strony, że od ranka zmienił się o sto osiemdziesiąt procent i jest teraz najwspanialszym chłopakiem na całym świecie. Mimo wszystko nadal mam dziwne uczucie gdzieś daleko w sobie, gdy myślę o tym wszystkim, co zrobił mi dawniej. Staram się jak najszybciej pozbyć tych wspomnień i cieszyć tą miłą chwilą, która teraz trwa. Kiedy skończyliśmy już nasze jedzenie, po którym każdy z nas nie ma siły na jakikolwiek ruch, postanawiamy chwilę polenić się przed telewizorem, gdzie leci film mojego dzieciństwa, a mianowicie Kevin Sam w Domu. Oglądałam ten film miliony razy, chłopacy z resztą też, a i tak śmiejemy się w tych samych momentach. Gdy kanał przestaje emitować komedię, postanawiamy odpakować prezenty. Nie jest ich wiele, zaledwie pięć. 

- Gotowa, by dostać swój prezent? - Spytał Justin, po czym wstał z kanapy i ukucnął pod świątecznym drzewkiem. 

- Nie zasłużyłam - Wypięłam język w jego stronę, na co on pokręcił głową, biorąc moje zachowanie za dziecinne. 

- Skoro tak uważasz, to zaczniemy od tego debila - Zaśmiał się, po czym rzucił małą, szczelnie opakowaną kwadratową paczuszkę. Fredo uśmiechnął się na swój podarunek, po czym odłożył go obok, czekając, aż każde z nas będzie miało swój. 

- Nie ma tu zbyt wielu osób, więc chcąc nie chcąc, jesteś następna - Tym razem to Justin wypiął język w moją stronę, ale ja osobiście daruję sobie przewrócenie oczami. - Uprzedzam, ten nie jest ode mnie. 

Odkręciłam swoją głowę w kierunku przyjaciela Justina, który tylko zaśmiał się i uniósł ręce w geście obronnym. Pokręciłam swoją głową, czując coraz większe zażenowanie, że ja nie mam dla nich żadnego prezentu. 

- Te dwa są ode mnie, ale nie mogę ich rzucić - Powiedział, po czym położył obok mnie dwa pudełka, w tym jedno od Fredo. - No cóż, a ten wydaje się być mój. 

Justin zajął miejsce pomiędzy naszą trójką, po czym każde z nas zaczęło wypakowywać swoje prezenty. Pierwszym z nas, któremu udało się to zrobić był Fredo. Jak się okazuje, Justin kupił mu komplet wszystkich płyt jego ulubionego wokalisty. Chłopacy przytulili się lekko, na co uśmiechnęłam się w ich stronę, widząc to, jak są ze mną blisko. Nie mogąc dłużej czekać, postanowiłam odpakowywać swoje niespodzianki.

- Zacznij od tego - Nakazał Justin, gdy zaczynałam odwijać prezent od jego przyjaciela. 

Zmarszczyłam brwi, nie wiedząc co to za różnica, ale zrobiłam to, o co mnie poprosił. Pudełko było małe i lekko. Nie mam pojęcia co chłopak mógł mi kupić, a z każdą sekundą byłam tego bardziej ciekawa. Kiedy w końcu pozbyłam się zbędnego papieru, moim oczom ukazało się drobne pudełko, w którym zazwyczaj znajduje się biżuteria. Spojrzałam na Justina.

- Justin obiecuję ci, że jeśli będzie to coś drogiego... - Zaczęłam, ale przerwał mi.

- Po prostu to otwórz, proszę.

Wypuściłam głośno powietrze, po czym zdjęłam górną przykrywkę. Moim oczom ukazał się naszyjnik z zawieszką w kształcie litery J, która pokryta była drobnymi brylancikami, które pod światłem pobłyskiwały. 

- Nie mogę tego przyjąć - Podałam mu prezent, ale odmówił.

- Możesz i to zrobisz, a teraz pozwól, że ci go założę. 

Nie chcąc kłócić się na nowo, zebrałam włosy z kucyka na lewą stronę, aby dać mu lepszy dostęp do mojej szyi. Po chwili zdobił ją naszyjnik z literką, na którą zaczyna się imię mojego chłopaka.

- Dziękuję - Mruknęłam, przytulając go i całując w policzek. - Jest przepiękny.

- Teraz drugi - Nakazał, podając mi pudełko.

Ten prezent był znacznie cięższy od poprzedniego i był też większych rozmiarów. Zaczęłam powoli odrywać papier, aż w końcu w moich rękach znajdował się prostokątny karton, wewnątrz którego znajdował się najnowszy model telefonu. Przykryłam wolną dłonią swoje usta, czując zdziwienie, że Justin wydał na mnie tyle pieniędzy.

- J-ja nie wiem co powiedzieć  - Zaczęłam się jąkać, a łzy stopniowo napływały do moich oczu. - Justin te prezenty to zbyt wiele. Ja nie kupiłam ci dosłownie nic, nawet głupiego cukierka, a ty wydałeś na mnie kilka tysięcy! To chore!

- Człowiek robi głupie rzeczy, gdy jest zakochany - Przysunął moją głowę w swoim kierunku, aby pocałować moje czoło. - Wesołych Świąt, słoneczko.

- Wesołych Świąt - Uśmiechnęłam się blado, nadal czując zażenowanie z powodu braku prezentów z mojej strony.

- Teraz mój! - Fredo klasnął w dłonie, na co Justin posłał mu pytające spojrzenie. 

- Ooookej - Przeciągnęłam "o" i zaczęłam odpakowywać ostatni swój prezent. Jak się okazuje, chłopak kupił mi pasujący pokrowiec do telefonu. 

- Dziękuję - Wstałam ze swojego miejsca, aby móc go przytulić. - Jesteście najlepsi na świecie. 

- Justin jest najlepszy, ja kupiłem ci tylko głupi pokrowiec - Wzruszył ramionami.

- Liczy się pamięć, pamiętaj - Uśmiechnęłam się i wróciłam na swoje miejsce. - A ty czemu nie odpieczętujesz swojego? - Spytałam Justina.

Chwycił kopertę, która leżała po jego prawej stronie i szybkim ruchem otworzył ją.

- Jezu stary, kocham cię - Wyszczerzył się Justin do Fredo, kiedy jego oczom ukazały się dwa bilety na mecz Lakersów na nowy rok. 

- Kupiłem dwa, bo wiedziałem, że będziesz chciał tam zabrać Alex.

- Oczywiście, że chcę, ale będzie z tym problem. Tam zazwyczaj jest dużo fotografów, a wiemy jaka jest nasza sytuacja.

- Coś się wymyśli - Pocieszył go Fredo, po czym udał się do kuchni.

- Zgłodniałeś? - Zaśmiałam się, a on jedynie wystawił mi język.

- Zadowolona z prezentów? - Odezwał się Justin, kiedy zostaliśmy sami.

- Nie zadawaj głupich pytań. Justin, to wszystko jest cudowne, ale nie musiałeś wydawać na mnie aż tyle pieniędzy. Ten naszyjnik na pewno nie był tani, telefon z resztą też. Mogłeś kupić mi głupi lakier do paznokci, albo coś w tym stylu.

- Ne rozśmieszaj mnie - Pokręcił głową. - Chcę żebyś miała coś, co będzie ci zawsze o mnie przypominać - Wziął mój nowy naszyjnik w palce i obrócił literkę. - J jako Justin.

- Jako Justin - Powtórzyłam, składając słodki pocałunek na jego ustach.

***

*Natasha Bedingfield - Pocketful Of Sunshine

Po dłuższej przerwie (ale nie tak długiej jak poprzednio) dodaję nowy, już dwudziesty czwarty rozdział. Chcę wam także podziękować za ponad 71 tysięcy wyświetleń bloga, ponad 720 komentarzy i 40 obserwujących. You Are Awesome.

Mam nadzieję, że rozdział wam się spodoba i skomentuje go więcej osób

niż poprzednio. Po drugie spamujecie mi ciągle na asku o to, 

kiedy nowy rozdział itp, więc założyłam oddzielne do tego typu spraw konto.

 Od teraz o rozdziały i wszystko inne możecie pytać pod TYM linkiem.

PS. Jeśli zmieniacie user na twitterze, to poinformujcie mnie o tym, bo nie będę sama do tego dochodzić.

CZYTASZ=KOMENTUJESZ

***

ZAPRASZAM NA MOJE NOWE TŁUMACZENIE

NIGHT OWL